Congressen MetZorg stopt, maar: ‘We laten de zorg niet los’
Dertien jaar geleden begonnen we met ons eigen(wijze) congresbureau. We hebben in die dertien jaar ongeveer 150 congressen georganiseerd, die altijd goed beoordeeld werden, soms zelfs spraakmakend waren en waarvoor we vaak op dat moment nog onbekende sprekers uitnodigden om hun kennis en ervaring te delen.
Nu stoppen we ermee, niet omdat we het niet belangrijk en leuk meer vinden, maar omdat we merken dat het sinds de pandemie niet meer vanzelfsprekend is dat verpleegkundigen en verzorgenden aan congressen deelnemen. Dat, gecombineerd met het feit dat Marcellino de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt (ja, hij is al 67), heeft ons doen besluiten er een streep onder te zetten.
We vroegen ons af of dit vragen bij jullie zou oproepen en welke, en dat hebben we aan chatgpt gevraagd. Hieronder de vragen die ‘hij’ stelde, wij bedachten de antwoorden.
Wat was jullie oorspronkelijke motivatie om congressen voor verpleegkundigen en verzorgenden te organiseren?
Dat ontstond tijdens ons werk bij NU’91. We vonden het belangrijk dat een beroepsorganisatie zich ook inhoudelijk profileerde, door via congressen onderwerpen te agenderen. En dus organiseerden we een symposium over zorg en humor, het allereerste Nachtcongres, het congres Magie en Verpleging en een congres over traumatische ervaringen van verpleegkundigen. Later gingen we naar Elsevier Gezondheidszorg waar we, behalve congressen ontwikkelen, samen met het vakblad Nursing onderzoeken lieten doen naar onder meer medicatiefouten, rekenvaardigheden en handhygiëne. Omdat Elsevier Gezondheidszorg/Reed Business een beursgenoteerd bedrijf was, lag de focus op winst. Dit motiveerde ons om voor onszelf te beginnen en congressen te organiseren die niet per se veel geld opleverden, maar wel kennis en inzicht bij de doelgroep.
Denken jullie dat jullie een bijdrage hebben geleverd aan het vak verpleegkunde en verzorging?
Ja, dat hopen we wel. We behandelden onderwerpen als palliatieve en terminale zorg, hospicezorg, niet-aangeboren hersenletsel, dementie, pijn, parkinson, jeuk, traumatische ervaringen, medicatie, suïcide, depressie, werkdruk, stomazorg, onbegrepen gedrag, familieparticipatie, complementaire zorg, slaapstoornissen, hoe je letsel herkent dat door geweld is ontstaan… Allemaal onderwerpen waar verpleegkundigen en verzorgenden in de dagelijkse praktijk mee te maken hebben of krijgen.
Als jullie terugkijken op de afgelopen 13 jaar, waar zijn jullie dan het meest trots op?
We zijn er best trots op dat we ons met z’n tweeën konden meten met grote congresorganisaties en ons hebben weten te onderscheiden. We hebben belangrijke onderwerpen geagendeerd en zijn altijd trouw gebleven aan onszelf. We wilden niet groot of rijk worden, maar betrokken blijven bij de zorg.
Wat maakte een congres van jullie bijzonder?
We lieten een congres vaak door een ervaringsdeskundige openen, dat maakte altijd veel indruk. We hadden sowieso altijd bevlogen en inspirerende sprekers, vaak waren we de ontdekker van nieuw talent. We hielden nieuwe ontwikkelingen bij, maar soms waren te vroeg en zag men het belang ervan nog helemaal niet. Het was dan pijnlijk om te zien dat anderen onze ideeën kopieerden en met een groter bereik veel meer deelnemers binnenhaalden. Het gaat lastig voor ze worden, nu ze ons niet meer als voorbeeld hebben 😉
We hebben in de loop der jaren echt een eigen geluid ontwikkeld, met dynamische programma’s die rekening houden met de opnamecapaciteit van de deelnemers. We zorgden ervoor dat deelnemers niet te lang hoefden te zitten, en lieten zien dat een congres ook gezellig mocht zijn. Het is een dagje uit, maar met een waardevolle inhoud.
We zochten ook regelmatig een bijzondere locatie uit. Ons Nachtcongres vond altijd plaats op een bijzondere plek: aan zee in een strandhotel, in dierentuinen, in Vredenburg in Utrecht met een nachtelijke boottocht en de beklimming van de Dom… In de ReeHorst kookten we ’s nachts, keken we sterren en maakten we boswandelingen. Overigens hebben in congrescentrum ReeHorst onze meeste congressen plaatsgevonden. Een geweldige plek in het centrum van Nederland, waar ze denken in oplossingen. De mensen die er werken ervaarden we als een soort collega’s, we kwamen daar graag.
En steeds weer Marcellino als dagvoorzitter, dat was zeker een kostenoverweging?
Kosten speelden zeker een rol, maar Marcellino vond het vooral geweldig om te doen. Als bedenker van de congressen wist hij precies wat er moest gebeuren. Dan voelde hij zich als een kok die trots zijn diner toelichtte. Hij kon de sfeer bepalen en ervoor zorgen dat zware onderwerpen niet te zwaar werden. Hij zag zijn affiniteit met de zorg als essentieel om een goede bijdrage te kunnen leveren.
Wat is het meest gedenkwaardige congres dat jullie namens MetZorg hebben georganiseerd?
Moeilijk om te kiezen, maar als het dan toch moet, dan kiezen we voor het congres ‘De wondere wereld van dementie’, de eerste die we met sociaal geriater Anneke van der Plaats organiseerden, wat een jarenlange en innige samenwerking met haar opleverde. We reikten elk jaar de Anneke van der Plaats Award uit om haar gedachtegoed door te blijven geven. Teun Toebes won een keer de Anneke van der Plaats-Aanmoedigingsprijs, daarmee waren we getuigen van het begin van zijn zegetocht.
Hebben jullie een bepaalde trend of ontwikkeling in de verpleegkunde gezien die jullie bijzonder vonden?
We zien een afname van het budget voor scholing en we zien dat verpleegkundigen en verzorgenden door de krapte steeds minder gemist kunnen worden op de afdeling. Dat is een zorgelijke ontwikkeling. Afgezien van het feit dat bij- en nascholing een bijdrage leveren aan de kwaliteit van de zorg, is het ook een belangrijk bindingsmiddel. Daarnaast zien we de verschuiving naar online congressen. Wij bleven (en blijven) echter geloven in de kracht van live ontmoetingen. Een spreker maakt toch echt minder impact als er glas tussen zit. Een congres moet een beleving zijn, met kruisbestuiving tussen collega’s. Terwijl andere congresbureaus de borrel uit bezuinigingsdrift uit het programma sloopten, verklaarden wij die netwerkborrel heilig!
Hoe zijn jullie de coronatijd doorgekomen?
Dat was natuurlijk vooral voor de zorgprofessionals, en vooral ook voor de vergeten groep zorgprofessionals die long covid opliepen, een bizarre, heftige tijd. Voor ons was het een rare en tegelijk bijzondere tijd. Marcellino werkte tijdelijk als trainingsacteur op het ROC Nijmegen, waar hij vaak stierf en mensen met dementie speelde, en werd daar blij van het aanstormend zorgtalent. Fransiska deed research naar de familiegeschiedenis van Marcellino en schreef er een boek over: Haar erenaam was moeder.
Hoe willen jullie dat jullie congresbureau herinnerd wordt in de verpleegkundige gemeenschap?
We hopen dat verpleegkundigen en verzorgenden zich onze congressen herinneren als momenten van nieuwe inzichten, inspiratie om dingen anders te doen, en als een dag waarop ze zich gewaardeerd voelden. We willen dat ze MetZorg associëren met verrassende, leerzame en vrolijke congressen.
Wat zijn jullie toekomstplannen? Zien jullie een nieuwe rol binnen de zorg of een totaal andere richting?
Marcellino: Ik ben weliswaar in september 67 jaar geworden, maar ik ga niet achter de geraniums zitten. Allereerst wil ik tijd besteden aan mijn pasgeboren kleindochter Lou. En daarnaast blijf ik in te huren als dagvoorzitter en trainingsacteur. En ik ga natuurlijk onverdroten voort om humor als interventie verder te implementeren in de zorg.
Fransiska: ik blijf zzp’er en ik ga vanaf januari met mijn eerste opdracht aan de slag, bij het Kennisplatform EVB+. Dus allebei laten we de zorg niet los!
Zijn er mensen die jullie willen bedanken?
Ja natuurlijk!!
Onze fotograaf: we vonden Amerikaanse stockfoto’s vreselijk. Frank Muller, voormalig IC-verpleegkundige en fotograaf, werd onze hoffotograaf. Hij maakte op maat gemaakte foto’s en dacht goed mee. Vlak voor zijn overlijden gaf hij ons een selectie foto’s als dank voor de samenwerking. We missen Frank nog steeds; zijn foto’s, met een verpleegkundige blik, staan nu nog even op onze website.
Onze ‘flexibele schil’: Ingrid (van Kameleonreclame) voor alle flyers en banners, Marcus (van de Mediacollega’s) voor de sponsorwerving, Sya (van de Design Bakery) voor het webdesign en het onderhoud van onze website, en diegenen die we altijd konden bellen als we weer eens een congres hadden bedacht dat qua belangstelling uit de bocht vloog, of een te grote opdracht hadden aangenomen. Dus Hannie, Shalinie, Darek, Tibor, Suzanne, Sofie, Sam, Romy, Amy, Joeri en Sabine, enz… dank jullie wel!
Onze sprekers: Bob Verbraeck en Ronald Geelen, ze zijn helaas veel te vroeg overleden, maar ze zijn echt belangrijk geweest voor ons. Anneke van der Plaats, Huub Buijssen, Hans van Dam, Dick Kits, Arno Prinsen en Freek Gilissen, als het ging over dementie. Saskia Teunissen, Rob Bruntink, Marinus van den Berg, Margot Verkuylen, Ginette Hesselmann en Floor Bols, als het ging over palliatieve, terminale en hospicezorg, Martine Busch (van het Van Praag Instituut) die ons hielp om complementaire zorg op de kaart te zetten, en niet te vergeten Toine Schoutens, onze trouwe deskundige op ieder nachtcongres. En natuurlijk alle andere sprekers die bereid waren hun expertise te delen en in coronatijd en daarna, als er weer eens een congres werd verplaatst, rustig een andere datum in hun agenda noteerden.
Onze sponsors, en onze opdrachtgevers, zoals CTB Nederland, het Kennisplatform EVB+, PZNL, het CIZG, de NVA en het Griefelinstituut. We willen in het bijzonder Pieter Hermsen van Vivent en Mike Bruggeman van Malderburch bedanken, zij lieten ons doen waar we heel goed in zijn; we maakten gezamenlijk programma’s op maat voor alle medewerkers.
En tot slot bedanken we alle deelnemers, zo fijn en goed dat jullie er waren.
Voor diegenen die nog nooit een MetZorg-congres hebben bezocht: wat jammer, jullie hebben echt iets gemist!
Tot onverwachts!
Fransiska en Marcellino
Marcellino.bogers@gmail.com | 06 54290373 | www.marcellinobogers.nl
Fransiska.kleijer@gmail.com | 06 15071831
